Cleaning - scene 4

Starring Rowan Atkinson as me - Miley Cyrus as Danique and lead male karakter by James Joseph (Jim) Parsons as Sebas

Het in huis nemen van een vreemd, nieuw persoon vraagt altijd wat gewenning. Wat je met twee deed, doe je nu met drie, maar sommigen dingen blijven gedeeld door twee.

Scene 4 - Keuken, trein

Met een derde meer mensen in huis maak je ook een derde meer rommel. Vreemde daarvan is dat het lijkt alsof er ineens een legioen is binnengetrokken in plaats van één persoon extra erbij. Nu gebied de eerlijkheid te zeggen dat we ook nog wel eens een nummer 4 hebben, Jim genaamd. Maar die komt op onregelmatige tijden. Wel is hij creatief met koken. Iets waar we natuurlijk gepast gebruik van maken. Maar ja... dat geeft dan ook weer genoeg rommel om een schoonmaakster te verantwoorden. 
Op één of andere manier zien jongens rommel dan ook niet. Ik zou mijn moeder het eens moeten vragen of ik dat vroeger ook had. Als je alleen met een dochter leeft, dan is het huis misschien niet altijd compleet spic en span, maar het is wel voor 80% opgeruimd. Geen volle aanrechten, rommel in de vaatwasser, spullen in de badkamer op hun plek, handdoeken over het rek. Al die basic zaken.
Met één , soms twee gasten erbij is dat anders. Een aanrecht is een stapelplaats, als het er niet meer bij kan kan het gewoon op het fornuis liggen. Een schone vaatwasser? is handig om de spullen uit te halen, dat hoeft toch niet eerst in de kast? en... voordeel.. het maakt het stapelen op het aanrecht ook verantwoord: er is immers geen plek voor vuile vaat in een schoen vaatwasser.. Logisch!
Dat is dus af en toe even wennen, even anders. Maar goed, op zondagochtend hebben we dus tegenwoordig de clean sweep ingebouwd in ons systeem. Op tijd uit bed en het hele huis door met zwabber, doek, glorix en ontvetter. Stofzuiger op volle toeren en in minder dan 4 uur is het huis weer uitermate toonbaar. En klaar voor onze doordeweekse gasten...
Een ding wat we niet hoeven te doen: de was. Als goede student neemt onze inwonend stagiare zijn was braaf mee naar huis. Grote zak vol op zijn rug op vrijdagochtend, schone tas met strak gestreken hemden en fris ruikend ondergoed op maandag weer mee terug. Ook goed om te leren dat vuile was bijna een keer zoveel ruimte inneemt als schoen was. 
Probleem is alleen.. die was. Want als een "I travel light adept" naar goed voorbeeld van zijn vader schijnt de was nog wel eens bij de NS achter te blijven. En die levert het niet schoon terug. Benieuwd wanneer zijn kast leeg is.
 

keys - scene 3

Starring Rowan Atkinson as me - Miley Cyrus as Danique and lead male karakter by James Joseph (Jim) Parsons as Sebas

Het in huis nemen van een vreemd, nieuw persoon vraagt altijd wat gewenning. Bepaalde dingen die logisch waren, zijn ineens ... niet logisch? in ieder geval voor meerder uitleg. Lastig dus!


Scene 3 - where are the keys

In elk huis heb je het wel: zo'n plekje waar iedereen zijn sleutels opruimt. Vaste plek, niet te missen. Meestal bij de deur. soms zelfs 2 plekken; één bij de voor en één bij de achterdeur. Heel handig, want je weet altijd direct waar je moet zoeken als je je sleutels eens niet kunt vinden: Op het vaste plekje, in het vaste bakje, op het vaste haakje. Zoals het dus hoort.

Daar gaat dus iets mis bij ons. Natuurlijk zijn wij uitermate strak georganiseerd. We hebben een vaste plek voor heel veel dingen. Borden, bekers, bestek, jassen, broeken en truien; zelfs voor onze paspoorten hebben we een vaste plek. En als het daar niet licht... dan stuiteren we door het huis totdat het terug is en weer op dei vaste plek ligt. Zo simpel is dat. Soms, heel soms, worden we er wel eens kwaad over. Waarom ligt dat nu niet daar... En dan vinden we het terug, meestal in de was. 
Logisch toch? 

Sleutels is bij ons echter een iets nader verhaal. Daar zijn wij nooit echt secuur mee om gegaan. Misschien ook omdat we altijd "onze eigen" sleutel hebben met onze eigen sleutelbos. Je kent dat wel; een bundel sleutels waarvan je van de helft niet meer weet waar ze op passen, waar één of ander symbolisch iets aanhangt dat je ooit eens hebt gekregen van iemand. Onhandig ding, past nooit in je broek of jaszak. Zo'n sleutelbos dus. Sinds afgelopen zomer heb ik dan eindelijk mijn sleutelbos in meerdere delen geknipt; de huissleutel en de kantoorsleutels (auto en kantoor) gaan meestal mee. De rest ligt wat in de auto en hangt wat aan een bord. 
natuurlijk zijn er de Audi sleutels: twee stuks. Niemand weet ooit waar ze zijn. Vaak in een broekzak, soms op tafel, ook wel in de keuken. Horen in de la. 
Wel, dat is dus ook het probleem met onze huissleutel. Onze student weet zich snel aan te passen.Om hem thuis te laten voelen hadden we hem direct, op de eerste dag, al een huissleutel toebedeelt. Omdat hij voor dag en dauw er uit wil (zie scene 1) lag deze de eerste dag voor hem nog op een niet nader te noemen locatie bij het huis, zodat hij naar binnen kon voor het geval wij er niet waren. 
Dit is gelukt! Toen wij thuiskwamen zat onze student, zoals een student betaamd, op de bank voor de tv. 
De volgende dag mocht hij iets later van huis... Inhoudende dat de dochter des huizes naar School was en de man des huizes onderweg was naar zijn werk. Door het missen van een standaard 'daar is de sleutel " locatie zijn dochter en vader dus vertrokken met hun eigen sleutel. Niet in de minste plaats dus gestoord door het feit waar onze student zijn sleutel zou zijnj. Daar kregen we dsu spijt van... 

na het doorkruisen van het Randstedelijk verkeer op de vaste route van ca 20km naar kantoor was het me gelukt om in iets meer als een half uur de buitenzijde van Leiden te bereiken alvorens ik op mijn scherm een telefoongesprek zag oplichten met daarin de naam onzer student. Geschrokken nam ik direct het gesprek aan: was er iets fout/ trein gemist, huis in brand... je weet maar nooit tenslotte met een bovenmaatse, maar toch minderjarige bewoner in je huis!

maar nee, niets van dit alles; het ontbreken van een vaste 'daar liggen mijn sleutels "locatie had onze student opgebroken; zijn sleutels waren missing.. gone... weg... onvindbaar.. En hij moest weg voor een tentamen...

Normaliter zou ik gezegd hebben "veel plezier en red je maar" edoch... ook ik ben niet van steen. Maar onze student heeft wel een compleet nieuw vocabulair geleerd! met allerhande vage gedahten over superglue, de sleutels en zijn kont ben ik teruggegaan naar casa di Yerba om het huis af te sluiten. En om terloops de verlichting in keuken, kamer, hal en slaapkamer uit te doen...de hond ziet toch wel in de schemering.   




. 

Cooking - scene 2

Starring Rowan Atkinson as me - Miley Cyrus as Danique and lead male karakter by James Joseph (Jim) Parsons as Sebas

Het in huis nemen van een vreemd, nieuw persoon vraagt altijd wat gewenning. Na het inhuizen werd ik de tweede nacht wakker met het besf dat dit 100 (honderd) stagedagen ging duren... honderd.... dat is 20 weken van 5 werkdagen, 1 kwartaal en 2 maanden. Ik heb die nacht niet meer geslapen

Scene 2-  woonkamer, keuken

In dit huis zijn we niet zo gewend aan vaste etenstijden. Degene die het eerst honger krijgt gaat op een gegeven moment de keuken in. Om dan te ontdekken dat het vlees niet uit de vriezer is gehaald, zodat er ineens creatief moet worden nagedacht. Dit heeft vaak wel het voordeel dat dan het vlees voor de volgende dag er wel uit gehaald word... maar dat ter zijde. Trouwens, ook zonder vlees maken we hier de meest wilde creaties... honger maakt immers rauwe bonen zoet?
In elk geval eten we meestal niet vroeg. Tenzij Danique natuurlijk vroeg moet trainen, maar het komt dan ook voor dat we in meerdere stages eten. Met een huishouden waar we gewend waren dat Esther pas om 8 uur klaar was, Danique om 6 uur naar de training gaat en een Robert die soms ook thuis is, we weten alleen niet wanneer leek dat de meest logische oplossing en was het ook passend.

Onze student is van zeer goede wil. Hij laat graag zien dat hij uit het meer sociale deel van de familie komt (dit betwisten we in dit huishouden zeker niet) en dat hij zich graag inzet om het iedereen naar de zin te maken. Zo schijnt hij ook te kunnen koken en dit ook beter te doen dan de gemiddelde student die voor het eerst op kamers gaat. Hij tovert recepten te voorschijn waarvan wij alleen maar durven te dromen. Hij is zeker een koksmuts waard!

Toch is het hem  in de eerste week nog niet gelukt om te komen tot het creëren van zijn creaties. En ik moet zeggen dat het zeker niet aan Sebas is te wijten. Hij stuurt braaf zijn recepten in. Zeker nadat hij 3 dagen pasta had gegeten, we hadden immers goed gevarieerd met macaroni, spaghetti, tortellini gemengd met tomaat, funghi of groente... was hij schijnbaar wel toe aan iets anders. "weer pasta"? Waar wij gek van opkeken...

maar ja.. onze planning... Voor hij kon beginnen stond Danique alweer achter het fornuis. Pasta... want ja, al hadden we gezegd "we gaan zo koken... dat gevoel, die training, die... nou ja... dat moment was er gewoon weer.

Gelukkig is Sebas niet de enige die er aan moet wennen. Ook Jim vind het lastig. Alleen Niels.. Maar ja, die begint ook gewoon met eten als hij honger heeft dus rooft de broodtrommel leeg voor een "kleine " snack...
Zouden we dan toch in de komende 100 dagen aan een soort kook en dinner planning moeten gaan werken?

The first night - Scene 1

Starring Rowan Atkinson as me - Miley Cyrus as Danique and lead male karakter by James Joseph (Jim) Parsons as Sebas

Het in huis nemen van een vreemd, nieuw persoon vraagt altijd wat gewenning. Gelukkig hebben we een aanlooptijd gehad: Al sinds een paar maand wisten we dat Sebas een paar dagen bij ons zou komen wonen. Hij ging stage lopen bij een van de mooiste buro's van Nederland, van Egmond Totaal Architectuur in Noordwijk en aangezien de dagelijkse reis vanuit Lelystad lang duurt was de mogelijkheid geopperd dat hij tijdelijk bij mij en Danique kwam wonen.
Natuurlijk zeiden wij "ja". Ongeremd door kennis en ervaring van een inwonend student die nog niet geheel is ingewijd in onze gewoontes en rituelen...

Scene 1 - Master bedroom, hallway, student room

Als beginnend stagair wil je natuurlijk direct een goede indruk maken op je nieuwe stage adres. Om tijdig aanwezig te zijn moest onze student de vroege trein hebben naar Leiden. Vroeg, als ergens rond kwart over zeven in de ochtend. Nu zijn wij niet echt van de ochtend rituelen. Ik zeker al niet: opstaan, douchen, rondje door de badkamer, via de inloopkast in de kleren en naar beneden. Glas water en yoghurt al staande in de keuken naar binnen en hop... in de auto. Dat kan dus in circan 20 minuten.
Onze student, vol goede moed, zette echter zijn wekker om 0600... inderdaad: zes uur op maandagmorgen: Wat ga je in hemelsnaam doen al die tijd?! Maar goed... zijn stage... zijn wekker.

opstaan is bij ons geen groot ritueel, zoals ik al aangaf. Danique is daar ook een kei in, weliswaar neemt dei nog even wat tijd voor haar make up, maar haar tijd is ook beperkt. Eén ding waar we daarnaast heel goed in zijn en gewend aan zijn, is opstaan. Wekker gaat, één keer, twee keer... klaar. Uit bed. Done. Doe je ding. Wekkers staan ook niet zo hard: op één of andere manier worden we wel wakker.
Ook dat ritueel zat er op maandagmorgen nog niet in bij onze student. Lichte slaper als ik ben (ook van Grasje haar wekker word ik altijd wakker) werd ik dus om 0600 gewekt door een piep... niet een... maar een serie... piep... pieppiep.. piep.. pieppiep... Helemaal trots op onze student dat hij zijn wekker had gezet, dat hij de moeite nam om zo vroeg zijn bed uit te gaan om naar zijn eerste stagedag te gaan, lag ik op mijn eigen bed, in het donker te wachten tot het gepiep was afgelopen... Immers... één keer.. twee keer... klaar is het toch?
Op een gegeven moment ging Luna zitten... ze lag nog comfortabel te slapen op haar kussen dat onder het voeteneind van het bed ligt, maar zelfs Luna werd wakker... want het gepiep ging door... piep... pieppiep.. piep.. pieppiep...Mous keek verstoord op vanaf het nadere bed... waarom gaat die hond zitten... piep... pieppiep.. piep.. pieppiep... en ik lag ondertussen klaarwakker in bed... piep... pieppiep.. piep.. pieppiep...
Plots! gestommel! En ja... piep... pieppiep.. piep.. pieppiep... was afgelopen. Ach... eerste dag, zware slaper, maar hij is er tenminste op tijd uit! weer trots op mijn student.
Maar... al wat er gebeurd: het blijft stil. Niemand in de badkamer, geen licht op de gang.. stil. Omdat ik ondertussen toch al wakker was (en weer in slaap vallen na het wekken niet mijn sterkste punt is) heb ik maar mijn telefoon gepakt. Even mail doornemen, kranten lezen op Blendle, wordfeud leggen. Terwijl ondertussen de klok rustig verder tikt word ik onderdeel van de wereld. Waardoor toch ook mijn lichaam begint te reageren... Kom.. eruit! Badkamer! doe iets... als de klok iets na half zeven heeft bereikt begin ik me ook al weer zorgen te maken over de student Sebas.
Zou het goed gaan? Waarom is hij er nog niet uit? Verslaapt hij zich niet?
Met daarbij ook de vraag: moet ik een goede oom zijn door hem wakker te maken, of een harde leermeester door hem te laten liggen?
Al dat soort gedachten op een maandagochtend...
Uiteindelijk toch maar eens uit bed en vriendelijk, doch uiterst dwingend met mijn vuist en vervolgens platte hand een tik op de deur gegeven alvorens deze volledig open te gooien. Goh! wat kan die jongen snel opstaan... Ineens! Bam! naast zijn bed.. wankel op de benen, iets mompelend over een snooze die hij had ingesteld. Waarop ik hem vriendelijk vertelde dat een snooz van 20 minuten mogelijkerwijs niet correct is ingesteld, wat vervolgens hem weer vol schrik naar zijn telefoon deed grijpen...

Al met al: de eerste ochtend waren we op tijd wakker...

Footnote: krijg ik 's middags, na het thuiskomen, moppers van Danique dat ik zoveel lawaai maakte toen ik Sebas wekte... "ik werd wakker van je gebonk" ... tja, je kunt niet alles goed doen.